Filozofia mojego życia

Wstaję rano, codziennie około 6.00 - 7.00. Daję sobie czas, by się porządnie obudzić. Nigdzie mi się nie spieszy. Pijąc kawkę spoglądam przez okno. Cieszę się, że za chwilkę wyjdę na podwórko. Oczywiście po śniadaniu wychodzę. Nigdzie się nie spieszę. Celebruję czas. Ten czas, który teraz mam.

Przyroda piękna wokoło. Też nigdzie się nie spieszy. Ma

czas wzrastać, kwitnąć i dojrzewać. Ma czas więdnąć i obumierać. Ma czas. Dany czas.

Ja też mam swój czas. Określony czas. Wykorzystam go dowoli, według swojej woli.

Czerwiec. Czas rozkwitu kwiatów, pięknych rabatów. Czas, którym można się zachwycić, ani sekundy życia nie zmarnować, odrzucić. Mimo swojego wieku, będę rozkwitać, jak wieloletnia róża, która pąki w kwiat zamienia. Od zawsze jest z nami. Co rok piękniejsza. Puszcza nowe pędy, by na nowo żyć, pięknieć, by przechodzień wzdychał, pięknem się zachwycał. Tak samo jest z nami. Każdy rok daje nam szansę na zmiany. Na lepsze życie. Na ciekawsze życie. Na wyjątkowe życie.

Refleksja na zakończenie dnia. Pomedytuję przez chwilę, by podsumować dzień. Co się wydarzyło, co poszło nie tak, co odeszło bezpowrotnie w otchłań, cień. Co było ważne, co balastem było, co trzeba zrobić, by błędy naprawić.

Idę spać. Przyroda też idzie. Jeszcze wcześniej od nas. Czasem wieczorkiem na ogród wyjdę, by usłyszeć ciszę. Wszystko zasypia, zastyga. Ani podmuchu wiatru, ani ptaków śpiewu, niczego takiego nie ma. Piękna ta przyroda. Wiele radości, nadziei, rozumu zawsze doda. Od niej warto się uczyć. Naprawdę warto. Dobranoc :)

POZDRAWIA SERDECZNIE! Ela Blogerka